Water

De Weserbach en het belang ervan voor de watervoorziening van Eupen

Plannen voor het gebruik van de Weser en de Heuvel (stroom van Botrange tot Eupen) voor de aanleg van een dam om de regio van drinkwater te voorzien, bestonden al in de Napoleontische tijd.
Na de toekenning van de Belgische regio in 1918, begon in 1936 op initiatief van de burgemeester van Eupen de bouw van het Weserreservoir, dat na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd voltooid en op 9 februari 1950 werd ingehuldigd. Tegenwoordig wordt de Eupenerdam gevoed door de Weser, Getzbach en Hill. (<Wikipedia>). Voor de aanleg van de Wesertalsperre werd een deel van het drinkwater voor Eupen ter beschikking gesteld via een klein stuwmeer waarvan de restanten iets onder de route liggen. Aan het begin van de 20e eeuw voedde de Weserbach ook de watertanks van de treinstations van Raeren en Roetgen.

Weser reservoir © www.ostbelgien.eu/Dominik Ketz

Geschiedenis

De Raerense pottenbakkers

Aardewerk was een belangrijke industrie in Raeren van de 16de tot de 18de eeuw. (Het Raerense steengoed is sinds de 16e eeuw tot ver buiten de grenzen van Raeren bekend. De klei die in de buurt te vinden was, liet een vuur van meer dan 1200 ° toe en dus de productie van echt waterdichte vaten geurloos.
“In de tweede helft van de 16e eeuw bedachten de Raerense pottenbakkers een revolutionaire technische variant van de vorm. Uit de voorheen bolvormige kanvormen ontwikkelden ze een architectonisch strikt gestructureerde vorm. Deze had van onder naar boven een voet, een cilindrisch middendeel, een schouder en een nek. Het cilindrische middendeel maakte het mogelijk beeldfriezen toe te voegen in plaats van de vorige wapenschilden en medaillons. Deze vertelden hele verhalen in de vorm van hedendaagse strips, met behulp van beeld en tekst. Religieuze en profane motieven dienden om de gebruiker te vermaken en maakten Raerens steengoed nog populairder.” (<Museum Raeren>)
Sporen van de transportroutes waarop de pottenbakkers hun keramiek in karren naar de omliggende markten, waaronder Keulen, reden, zijn nog steeds bewaard op de Periolbach. In het Raerens Museum is een uitgebreide collectie Raerens aardewerk bijeengebracht. (<Museum Raeren>)

Het treinstation van Raeren

In 1885 werd het <treinstation van Raeren> ingehuldigd, een station op de verbinding Aken - St. Vith of Troisvierges in Luxemburg, dat voornamelijk kolen transporteert van de <Wurm-> en <Inderevier> in de richting van Luxemburg en in de tegenovergestelde richting van Ijzererts naar het Thomasstaalfabriek in Aken Rothe Erde en naar de Konkordia-Hütte in Eschweiler. Bovendien opende de route de structureel zwakke economische gebieden van de West-Eifel en de Hohem Venn door een middel te bieden om naar werkplekken in de industrie van Aken te rijden. (<Wikipedia>). In 1991 werd het nog bestaande goederenvervoer naar zowel Duitsland als Eupen stopgezet. Tegenwoordig is het treinstation van Raeren een etappebestemming op de Vennbahn, een fietspad dat het hele traject van Aken naar Troisvierges in Luxemburg bestrijkt en in België gevestigd is als <RAVeL Ligne 48> binnen het uitgebreide <RAVel-netwerk> etabliert ist.
In samenwerking met de Heimat- u. Geschichtsverein Roetgen e.V.

Kasteel Raeren © www.ostbelgien.eu/Dr. Manfred Nimax
Het treinstation van Raeren